Blog berichten

Het kwam bij mij rustig op tijdens het derde trimester van mijn zwangerschap(pen). Het begon met tintelingen in mijn handpalmen en voetzolen. Toen het zich eenmaal openbaarde ging het al vrij snel als een lopend vuurtje door mijn hele lijf. Wat begon als tintelingen ontwikkelde zich als allesoverheersende jeuk over mijn hele lichaam. Geen plekje en gaatje waar ik geen jeuk had.

Welkom in de wereld van zwangerschapscomplicaties. Hoe ga je daar emotioneel mee om? Hoe blijf je positief?

Als je in de wereld van zwangerschapscomplicaties komt, dan neemt dat de glans van de zwangerschap weg. Je hebt extra zorgen. Hechtischer, omdat je meer controles en afspraken hebt. Er komt een ballast bij. En elke dag sta je op met de vraag: hoe kom ik de dag door? 

Ik ken je worstelingen. Ik heb ze doorgemaakt. Mijn eerste zwangerschap liet ik mij helemaal meeslepen in de complicaties. Dat voelde niet goed na de bevalling, want wat had ik nog een stress en de bevalling liep echt niet goed.
Mijn tweede zwangerschap heb ik het op een andere boeg gegooid. In dit tweede deel een aantal van mijn tips!

Een moeder die zich emotioneel, fysiek, mentaal en energetisch goed, gelukkig, in balans en fit voelt. Dat is een gezonde moeder. Een moeder die zich door haar positieve geboorte ervaring laat leiden. Zich kan verbinden met haar baby. Haar intuïtie juist in kan zetten. Luistert en volgt. Haar vertrouwen is groot en ze voelt zich goed in haar moederschap. 

Zodra je zwanger bent, vanaf het eerste moment dat de eicel bevrucht raakt en zich innestelt krijg jij een moederbrein cadeau. 

Alsof je eigen brein vervangen wordt. Een klein beetje wel.  
Je hersenen worden geprogrammeerd voor het moederlijk gedrag. 

Door zwangerschapshormonen en de eerste twee jaren na de bevalling ontwikkelt jouw moederlijk brein zich. Elke interactie (knuffelen, voeden, spelen) met je kind vergroot je moederbrein.

Ik ging met mijn baby van 3 maanden naar een babytherapeute. Ik wist, ik voelde, ik zag aan mijn baby dat ze het niet fijn had. Overstrekken, hevig huilen, overstuur, niet in slaap kunnen vallen en urenlang met haar heen en weer jutteren. 
Dit kon niet goed zijn, al mankeerde ze fysiek niks, groeide ze goed en was ze kerngezond.
Toch had het meisje het enorm moeilijk, maar waarmee?  

Ik kan er zo enorm van balen wanneer ik met de kinderen ben dat ik het ene moment super happy loop te zijn. En het andere moment met een knip in de vingers weer boos ben, omdat er voor de zoveelste keer een glas drinken omvalt. 

“Schiet nou op!!” roep ik geïrriteerd naar mijn dochter. Het is tijd om naar school te gaan en het vlot maar niet. Net iets te laat klaar met aankleden, brood eten, tandenpoetsen. 
Ik wil niet graag te laat komen. Dus ren ik gefrustreerd door het huis. Een huilende en schreeuwende dreumes die niet naar buiten wil. Een zevenjarige die op haar slakkentempo haar jas pakt.