Deel 1: Zwangerschapscomplicaties; hoe ga je daar emotioneel mee om?

Ik weet hoe het is om volledig gedomineerd te worden door pijn en ongemak tijdens de zwangerschap. Het ontneemt je plezier van het zwanger zijn. Het brengt angst en stress met zich mee. Een zwangerschap is relatief kort, maar als je elke dag niet goed voelt kan het heel lang duren. Het liefst ben je er zo snel mogelijk klaar mee.

Een gedachte waar je vervolgens weer schuldig om kan voelen, want dit moet toch een leuke tijd zijn en alleen maar positieve gevoelens zijn goed voor de baby toch?

Je hebt dus niet alleen te maken met je fysieke/mentale pijn en gevoel van misère, maar het heeft voor je geest ook een behoorlijke impact. Of je nu last hebt van jeuk, extreme misselijkheid, bekkenpijn, depressie of wat dan ook. Je hebt te maken met complicaties die een behoorlijke strijd levert met je gemoed en uithoudingsvermogen.

Vaak gaat dit gepaard met gevoelens en gedachten van:
- schuld; naar de baby, want hoe kan ik een goede moeder zijn voor de baby als ik nu al zo negatief ben
- eenzaamheid; niemand in mijn omgeving die begrijpt hoe ik mij voel
- moedeloosheid; wanneer komt er hier een einde aan, zal ik mij ooit weer goed gaan voelen?
- boosheid naar de situatie; waarom moet mij dit overkomen?
  boosheid naar jezelf; omdat het voelt als zeuren. Ik moet blij zijn dat ik überhaupt zwanger ben en een kindje mag krijgen
- boosheid naar de ander; degene die wel zorgeloos zwanger is. Of weer iemand die zegt dat ik niet zo negatief moet zijn en er wel van moet genieten
- verdriet; ik weet niet meer waar ik het zoeken moet.

Ik vergeet er vast één, maar allemaal stuk voor stuk oprechte gevoelens en gedachten die opkomen tijdens deze moeilijke tijd.
Je voelt ze, ze komen op en je hoeft ze niet te negeren. Je verdient het om alles te voelen en te uiten.

Je gevoelens en de gedachten die erbij horen zijn waar, maar zijn ze ook gegrond?
Als je er van een afstandje naar kijkt of iemand anders zou deze gedachten met jou bespreken, wat zou jij dan tegen diegene zeggen?

“Ja je hebt gelijk, voel jij je maar lekker schuldig! Wat je bent echt een hele slechte moeder.”

Of

“Natuurlijk moet je boos zijn op jezelf, want jemig wat kun jij zeuren om je pijn zeg.”

Ik moet er zelf altijd erg om lachen als ik mijn negatieve gedachten over mezelf zo weergeef.
Alsof iemand anders, iemand die mij liefheeft, dat tegen mij zou zeggen. Ja echt niet! En als iemand het in zijn hoofd haalt om dat wel te doen, dan is het exit of een heel hartig woordje dat ik niet accepteer dat er zo tegen mij wordt gesproken. 
Het werkt altijd wel lekker, even de boel relativeren. Het zorgt ervoor dat je voor jezelf de pleister kan zijn om uit de slachtofferrol te stappen.

En begrijp mij niet verkeerd. Je hebt alle recht om je ellendig, boos en verdrietig te voelen. Laat dat ook allemaal maar gewoon zijn weg naar buiten vinden. Het hoeft je alleen niet in z’n greep te houden. Je hoeft er niet in te zwelgen, want daar versterk je de fysieke en mentale pijn mee. 

Lees verder voor meer tips hoe je om kan gaan met je zwangerschapscomplicatie(s) in deel 2 van deze blog.