Hi! Ik ben Jonneke.

Als jong meisje zag ik het al helemaal voor me: ik wil moeder worden!

Ik ben trotse moeder van twee meiden die al zeker geen baby meer zijn. De fase van poepuiers, gebroken nachten (die heb ik nog wel), hele dagen dragen en wiegen ben ik al een poosje voorbij. Samen met mijn man vormen wij een gezin die enorm om elkaar kunnen lachen en genieten van de momenten samen. Dat klinkt zo zoet.. en als ik dit lees moet ik er altijd als een verliefde puber om giechelen.

Genieten is wel het laatste wat ik deed toen ik moeder werd

Want hoe graag ik het wilde. Hoe mooi het in mijn jaarboek van de middelbare school stond geschreven –“ ik wil moeder worden! “ Het was allesbehalve wat ik ervan had geromantiseerd.

Mijn eerste zwangerschap verliep goed en je kon mij op die cliché roze wolk uittekenen.

Maar in de laatste weken kreeg ik onverwacht toch complicaties, waardoor mijn dochter direct geboren moest worden. Vanaf dat moment liep het bergafwaarts. Tijdens de bevalling kon ik me nog net vasthouden aan die roze wolk. Om er in de eerste weken van het moederschap keihard vanaf te vallen/donderen.

Iedere dag was ik boos, verdrietig en gefrustreerd dat het zo moeizaam ging. Maar dit hoorde erbij, dacht ik, dus ging ik door, zoals elke moeder. Ik liet mij niet kennen.. Moeder worden is nu eenmaal zwaar en moeilijk (wat je jezelf al niet wijs maakt) en dus cijferde ik mijzelf helemaal weg. Ik wist ergens diep van binnen dat het niet goed met mij ging. En zo’n leuke moeder was ik nou ook weer niet voor mijn kind. Ik had alleen geen idee hoe ik dit moest veranderen.

Mijn weg naar het moederschap zoals ik het wilde

Na 3 jaar ploeteren als vrouw en moeder, stuitte ik op een cursus over de geboortepsychologie. Het bewustzijn van een baby tijdens het leven in de baarmoeder, tijdens geboorte en de periode erna. Ik hoorde hier voor het eerst over geboortetrauma en ik wist meteen; dit ben ik!

Het voelde meteen alsof ik op de juiste plek was. Ik ben zo’n moeder met een geboortetrauma en dat is wat mij in de weg zit. Wat ik me ook realiseerde is dat ik voor en tijdens de zwangerschap helemaal niet emotioneel was voorbereid op het moederschap. Ik had geen idee wat mijn baby had doorgemaakt tijdens de zwangerschap en bevalling. Ik had netjes de boekjes gelezen, maar wist niks van de verandering die ik lichamelijk en geestelijk had ondergaan toen ik zwanger werd.

Door mijn belemmerende gedragspatronen, emotionele blokkades, de traumatische geboorte ervaring en de jaren erna was mijn intuïtie, het vertrouwen in mezelf en mijn emotionele beleving behoorlijk verstoord geraakt. Ik heb veel moeten herstellen, afbreken, om toe te kunnen werken naar het moederschap zoals het voor mij bedoeld was. Want dat op een fijne manier moeder zijn wel voor mij weggelegd was, dat voelde ik al die tijd wel.

Als jong meisje zag ik het al helemaal voor me: ik wil moeder worden!

Ik ben trotse moeder van twee meiden die al zeker geen baby meer zijn. De fase van poepuiers, gebroken nachten (die heb ik nog wel), hele dagen dragen en wiegen ben ik al een poosje voorbij. Samen met mijn man vormen wij een gezin die enorm om elkaar kunnen lachen en genieten van de momenten samen. Dat klinkt zo zoet.. en als ik dit lees moet ik er altijd als een verliefde puber om giechelen.

Genieten is wel het laatste wat ik deed toen ik moeder werd

Want hoe graag ik het wilde. Hoe mooi het in mijn jaarboek van de middelbare school stond geschreven –“ ik wil moeder worden! “ Het was allesbehalve wat ik ervan had geromantiseerd.

Mijn eerste zwangerschap verliep goed en je kon mij op die cliché roze wolk uittekenen.

Maar in de laatste weken kreeg ik onverwacht toch complicaties, waardoor mijn dochter direct geboren moest worden. Vanaf dat moment liep het bergafwaarts. Tijdens de bevalling kon ik me nog net vasthouden aan die roze wolk. Om er in de eerste weken van het moederschap keihard vanaf te vallen/donderen.

Iedere dag was ik boos, verdrietig en gefrustreerd dat het zo moeizaam ging. Maar dit hoorde erbij, dacht ik, dus ging ik door, zoals elke moeder. Ik liet mij niet kennen.. Moeder worden is nu eenmaal zwaar en moeilijk (wat je jezelf al niet wijs maakt) en dus cijferde ik mijzelf helemaal weg. Ik wist ergens diep van binnen dat het niet goed met mij ging. En zo’n leuke moeder was ik nou ook weer niet voor mijn kind. Ik had alleen geen idee hoe ik dit moest veranderen.

Mijn weg naar het moederschap zoals ik het wilde

Na 3 jaar ploeteren als vrouw en moeder, stuitte ik op een cursus over de geboortepsychologie. Het bewustzijn van een baby tijdens het leven in de baarmoeder, tijdens geboorte en de periode erna. Ik hoorde hier voor het eerst over geboortetrauma en ik wist meteen; dit ben ik!

Het voelde meteen alsof ik op de juiste plek was. Ik ben zo’n moeder met een geboortetrauma en dat is wat mij in de weg zit. Wat ik me ook realiseerde is dat ik voor en tijdens de zwangerschap helemaal niet emotioneel was voorbereid op het moederschap. Ik had geen idee wat mijn baby had doorgemaakt tijdens de zwangerschap en bevalling. Ik had netjes de boekjes gelezen, maar wist niks van de verandering die ik lichamelijk en geestelijk had ondergaan toen ik zwanger werd.

Door mijn belemmerende gedragspatronen, emotionele blokkades, de traumatische geboorte ervaring en de jaren erna was mijn intuïtie, het vertrouwen in mezelf en mijn emotionele beleving behoorlijk verstoord geraakt. Ik heb veel moeten herstellen, afbreken, om toe te kunnen werken naar het moederschap zoals het voor mij bedoeld was. Want dat op een fijne manier moeder zijn wel voor mij weggelegd was, dat voelde ik al die tijd wel.

Gelukkige moeder, gelukkig kind? Hoef ik niet over na te denken.

Tijdens mijn herstel voelde ik de omslag in de relatie met mijn dochter. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me met haar verbonden. Ik voelde het vertrouwen in mezelf en mijn dochter stromen. Kon volledig varen op mijn intuïtie.

Het fijnste dat ik nu ervaar, is dat ik mij geen dag meer schuldig, gefrustreerd en eenzaam heb gevoeld.

Het helpt mij enorm om op te staan voor mijn behoeften en met onvoorwaardelijke aandacht mijn kinderen te zien en aan te voelen.

Mijn verhaal is niet uniek

Helaas. Er zijn nog veel vrouwen die een negatieve bevalling ervaren, die lopen te ploeteren met zichzelf tijdens het moederschap. Dat werd mij wel duidelijk tijdens mijn vele jaren als kleuterjuf.

Ik zag het terug bij de kinderen, in hun gedrag en ontwikkeling. Ik hoorde het van de moeders.

Met al mijn ervaringen werd het mij duidelijk dat er preventief zoveel te halen valt. Alles wat ik achteraf heb moeten uitzoeken en herstellen, dat had ik ook van tevoren kunnen doen.

Wie weet herken jij je ook in mijn verhaal. Dan wil ik je zeggen; het is NIET nodig dat je je zo voelt. Het kan ECHT anders. Ik wil er mijn missie van maken dat zo min mogelijk (aanstaande) moeders zich zo voelen als dat ik me in die tijd heb gevoeld.

Gelukkige moeder, gelukkig kind? Hoef ik niet over na te denken.

Tijdens mijn herstel voelde ik de omslag in de relatie met mijn dochter. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me met haar verbonden. Ik voelde het vertrouwen in mezelf en mijn dochter stromen. Kon volledig varen op mijn intuïtie.

Het fijnste dat ik nu ervaar, is dat ik mij geen dag meer schuldig, gefrustreerd en eenzaam heb gevoeld.

Het helpt mij enorm om op te staan voor mijn behoeften en met onvoorwaardelijke aandacht mijn kinderen te zien en aan te voelen.

Mijn verhaal is niet uniek

Helaas. Er zijn nog veel vrouwen die een negatieve bevalling ervaren, die lopen te ploeteren met zichzelf tijdens het moederschap. Dat werd mij wel duidelijk tijdens mijn vele jaren als kleuterjuf.

Ik zag het terug bij de kinderen, in hun gedrag en ontwikkeling. Ik hoorde het van de moeders.

Met al mijn ervaringen werd het mij duidelijk dat er preventief zoveel te halen valt. Alles wat ik achteraf heb moeten uitzoeken en herstellen, dat had ik ook van tevoren kunnen doen.

Wie weet herken jij je ook in mijn verhaal. Dan wil ik je zeggen; het is NIET nodig dat je je zo voelt. Het kan ECHT anders. Ik wil er mijn missie van maken dat zo min mogelijk (aanstaande) moeders zich zo voelen als dat ik me in die tijd heb gevoeld.

Dit neem ik ook mijn hele leven al mee

Je vindt mij vaak om en rond familie. Mijn zussen en ouders, mijn schoonfamilie. We wonen allemaal in dezelfde (geboorte)woonplaats en zijn graag samen. Als ik ze zat ben (ja dat kan ik gewoon zeggen in mijn familie), dan zie ik ze even niet en ben ik in mijn eigen bubbel thuis. Want samen is leuk, maar ben ook graag alleen of met z’n vieren.

Mijn linkshandigheid. Het maakt mij toch ietwat bijzonder, vind ik vooral zelf. Ik heb mijn man erop uitgekozen, een lefty net als ik. We hebben het wel voor elkaar gekregen dat onze beide kinderen rechtshandig zijn.

Lachen. Grappen maken, hoe flauw ook. Beetje plagen. Het maakt mijn dag net wat luchtiger. Ik kan best serieus zijn en te veel (over)denken. Ik heb een uitlaatklep nodig en dat is humor. Samen met mijn familie, geregeld liggen we in een deuk. Met mijn man, ik vind hem echt de grappigste. De kinderen beginnen nu ook zelf hun humor te vinden.

Als we het dan hebben over waar gelachen om wordt? Mijn onhandigheid. Elke dag buk ik tig keer om iets op te pakken wat ik weer heb laten vallen. Iets te eten, er valt geregeld iets op mijn kleren. Mijn lichaam is soms net een stootkussen, die knal ik geregeld ergens tegenaan.

Hoe gaat het met jou?

Mijn verhaal ken je nu. Hoe gaat jouw verhaal zijn?

Ik vind het superleuk om jouw verhaal tot nu te horen en samen te ontdekken hoe jouw moederschap eruit gaat zien. Gaat het zijn zoals waar je altijd van hebt gedroomd? Je hebt zelf meer in de hand dan je denkt.

Wil je er meer uithalen en niet voor verrassingen komen te staan, dan plannen we een kennismaking in om te kijken of we een match zijn en ik je kan helpen. Ik vind vertrouwen een van de belangrijkste dingen die er is, omdat alleen DAN je echt kunt gaan groeien.

Laten we een afspraak maken JA! ik wil graag kennismaken

Ik wilde niet zeuren, elke moeder moet immers wennen aan haar nieuwe rol. Het vertrouwen op mijn intuïtie was ver te zoeken. Dit had ook effect op mijn moederinstinct, maar toch probeerde ik een plekje te vinden in mijn nieuwe leven. Ik moest me door alle gedachtes en gevoelens heen worstelen.

Ik was totaal niet emotioneel voorbereid op het worden van een moeder. Als ik terugdacht aan de bevalling gaf mij dat alleen maar verdriet en stress. Maar hoe kwam ik hiervan vanaf? Hoe kon ik ervoor zorgen dat ik dit bevallingstrauma kon verwerken en mijn onderdrukte gevoelens onder ogen kwam? Het enige antwoord daarop was het accepteren van hulp. Kiezen voor mezelf, werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling. En daar heb ik keihard voor gewerkt.

Hard werken wordt beloond, want mijn tweede zwangerschap en bevalling van

mijn tweede kind was een totaal andere ervaring. Ik was bewust van mezelf, bewuster van het feit dat er een baby in mijn buik groeide.

Ik stond écht in verbinding met mijn baby. En wat voelde dat goed. Die eerste blik, het eerste moment samen. Het was voor ons perfect!

Ik wist dat ik hiermee iets moest gaan doen. Mijn ervaring en kennis delen. Delen met beginnende ouders. Werken vanuit mijn eigen ervaring en de kennis die ik heb opgedaan op het gebied van begeleiding, gedrag en ontwikkeling van het jonge kind en geboorte. Beginnen bij het begin, de start van het leven van een kind. De start van een nieuwe fase in het leven van een beginnend ouderschap. Samen gaan we deze fase aan.

Liefs,
Jonneke

Hoe gaat het met jou?

Mijn verhaal ken je nu. Hoe gaat jouw verhaal zijn?

Ik vind het superleuk om jouw verhaal tot nu te horen en samen te ontdekken hoe jouw moederschap eruit gaat zien. Gaat het zijn zoals waar je altijd van hebt gedroomd? Je hebt zelf meer in de hand dan je denkt.

Wil je er meer uithalen en niet voor verrassingen komen te staan, dan plannen we een kennismaking in om te kijken of we een match zijn en ik je kan helpen. Ik vind vertrouwen een van de belangrijkste dingen die er is, omdat alleen DAN je echt kunt gaan groeien.

Laten we een afspraak maken JA! ik wil graag kennismaken