Want hoe graag ik het wilde. Hoe mooi het in mijn jaarboek van de middelbare school stond geschreven –“ ik wil moeder worden! “ Het was allesbehalve wat ik ervan had geromantiseerd.
Mijn eerste zwangerschap verliep goed en je kon mij op die cliché roze wolk uittekenen.
Maar in de laatste weken kreeg ik onverwacht toch complicaties, waardoor mijn dochter direct geboren moest worden. Vanaf dat moment liep het bergafwaarts. Tijdens de bevalling kon ik me nog net vasthouden aan die roze wolk. Om er in de eerste weken van het moederschap keihard vanaf te vallen/donderen.
Iedere dag was ik boos, verdrietig en gefrustreerd dat het zo moeizaam ging. Maar dit hoorde erbij, dacht ik, dus ging ik door, zoals elke moeder. Ik liet mij niet kennen.. Moeder worden is nu eenmaal zwaar en moeilijk (wat je jezelf al niet wijs maakt) en dus cijferde ik mijzelf helemaal weg. Ik wist ergens diep van binnen dat het niet goed met mij ging. En zo’n leuke moeder was ik nou ook weer niet voor mijn kind. Ik had alleen geen idee hoe ik dit moest veranderen.