Hoe ik met kinderen en al met de fiets viel'

Zo snel als ik van huis wilde, sta ik op en trek meteen mijn fiets van mijn dochter af. De jongste zit nog in haar zitje en is op haar zus terecht gekomen. Zij heeft met haar lichaam ervoor gezorgd dat haar zusje niet met haar hoofd op de tegels kwam. Ik pak haar snel van de fiets. Check, check.. geen bloed of schram. Mijn oudste kan zelf opstaan met wat hulp van een voorbijganger. Ik grijp haar beet. Hou haar vast, tegen mij aan. En zo zit ik op mijn knieën met twee huilende kinderen in mijn armen. Mijn tranen wellen op. Ik troost ze met mijn woorden, mijn handen en knuffels. 

Hoe we thuis zijn gekomen? Geen idee. Zo langzaam mogelijk in ieder geval. Eenmaal thuis trek ik de zware winterjassen en sjaals af. Ik pak de meiden stevig beet. Ik laat ze niet los. Samen huilen we van de schrik. Nadat ze een beetje zijn gekalmeerd, kan ik mij ook herpakken. 

Waar was ik in vredesnaam mee bezig? Die haast, die onoplettendheid, al die aandacht die naar de klok uitging in plaats van naar mijn kinderen en eigen gemoedstoestand. En waarvoor? Zodat ik door mijn eigen schuld niet te laat op school zou komen? 

Zo, wat was dit een harde wake up call. Het was al niet een leuk grapje, maar het had zoveel erger kunnen zijn. De tijd zat mij in de weg, maar nu was het echt tijd om mijn aandacht weer even recht te zetten. 

Ten eerste, de kinderen zijn het allerbelangrijkste! Zij kunnen en zijn niet verantwoordelijk. Dat ben ik als ouder! Vind ik dat ze niet opschieten, dan moet ik eerder beginnen met jassen aandoen en tandenpoetsen. Hoe vlieg en sjees ik zelf door het huis? Dat helpt natuurlijk ook niet. Zijn we toch wat later? Dan is dat maar zo. De volgende dag weer een nieuwe ronde, nieuwe kansen. 

Ik heb mijn partner er ook bij betrokken. Mijn frustraties geuit dat ik het ’s ochtends pittig vind om alleen op te starten met twee kinderen. De jongste huilt veel, dat werkt op mijn zenuwen. Hij kan er niet 1, 2, 3 iets aan doen, hij moet nou eenmaal vroeg naar zijn werk. Maar hij is er voor mij. Hij luistert en helpt mij op weg met aandachtspunten. Mijn gevoelens delen lucht al enorm op. 

Daarnaast praat ik er ‘s avondsmet mijn oudste dochter nog een keer over. Ze doet haar verhaal. Hoe ze zich erbij voelde. En ik laat ook weten dat dit mijn schuld was. Dat ik het ook niet wilde, maar door mijn haast ontstond. Ik haal op die manier de druk bij haar weg. We knuffelen. Waar de jongste ook aan meedoet. Ook al is ze nog jong en begrijpt ze de woorden niet, ze voelt het wel aan. 

Hoe hoog de emoties ook oplopen. Hoe moeizaam het gaat met de kinderen. Dit mag en kan nooit meer gebeuren. 

Wanneer ik met mijn kinderen thuis of op pad ben dan is mijn aandacht te allen tijde voor de kinderen. Niet voor een klok, niet voor mijn vermoeidheid, niet voor een ander. 

De volgende dag fietsen we weer naar school. Dit keer in een rustig tempo. Op ons gemak. We komen bijna bij de bocht waar het de dag ervoor misging. Mijn dochter merkt dat op en we praten er nog een keer over. En voordat we het weten rijden we ontspannen met een grapje en een lach door de bocht.